Explicitation like any other field in translation studies has its own level of development. The explicitation was first introduced indirectly by Vinay & Darbelnet which was later developed into a systematic study by Blum-Kulka through observations on the level of cohesion in the translated text. Blum-Kulka has proposed an explicitation hypothesis that assumes that the process of interpretations might lead to a target text which is more redundant than the source text regardless of the increase traceable to differences between the two linguistic and textual systems involved. This hypothesis appears to have a significant impact on the domain of explicitation. However, Blum-Kulka's study especially her hypothesis has received a lot of support and questions. Several scholars have approached the matter directly and have various points of view in this regard. In order to present a thorough finding on the problems of this hypothesis, the research aims to conduct a comprehensive research of the critique of the Blum-Kulka explicitation hypothesis. The study focused on descriptive analysis with concentrating on the explicitation hypothesis Blum-Kulka and other related studies. The research process and the critical analysis of views will be drawn to the conclusion of the study. The overall findings of the discussion showed that the Blum-Kulka explicitation hypothesis was exposed to three serious shortcomings. Even so, this hypothesis has an undeniable part in shaping and enhancing the discourse of explicitation these days.

Pemindahan makna implisit dan eksplisit mendorong pembentukan strategi pengeksplisitan dan pengimplisitan. Pengeksplisitan dan pengimplisitan mempunyai perkaitan dengan konsep ilmu balaghah Arab iaitu gaya bahasa ijazdan itnab. Gaya bahasa ijazyang bercirikan pengguguran kata berbentuk elipsis perlu diberikan penumpuan bagi memastikan makna sebenar dapat disampaikan kepada pembaca. Manakala gaya bahasa itnabyang bercirikan penambahan kata mencetuskan cabaran dalammencari padanan luaran yang tidak menambah makna. Penterjemah dalam kebanyakan situasi gagal menjelaskan makna elipsis dengan baik dan sebahagiannya pula menggunakan keterangan berlebihan yang boleh menimbulkan kekeliruan kepada pembaca.Oleh demikian, kajian ini menyasarkan untuk menganalisis pendekatan penterjemah dalam memindahkan gaya bahasa ijazdan itnabyang bercirikan makna implisit dan eksplisit. Data kajian terdiri daripada gaya bahasa ijazdan itnabyang terdapat di dalam al-Quran dengan berpandukan kitab karangan al-Sayyid al-Husaini serta enam rujukan utama balaghah yang lain sebagai sumber sokongan data. Kerangka analisis telah memanfaatkan konsep pengeksplisitan oleh Vinay dan Darbelnet serta teknik penambahan Nidaberhubung kategori implificationfrom implicit to explicit status(perincian implisit kepada eksplisit).Dapatan kajian memperlihatkan gaya bahasa ijazyang bercirikan ungkapan ringkas mencatatkan teknik pengeksplisitan mempunyai kekerapan kejadian yang lebih tinggi semasa pemindahangaya bahasa ini. Sebaliknya gaya bahasa itnabpula menunjukkan sebahagian besar data merupakan terjemahan yang bukan bercirikan pengeksplisitan dan pengimplisitan, di mana penterjemah tidak mempraktikkan sebarang teknik penambahan atau pengurangan dalam memindahkan ciri bahasa sumber. Hasil kajian memberi beberapa panduan asas antaranya penterjemah perlu mengelakdaripadasebarang penambahan atau pengurangan leksikal yang boleh mengundang makna baharu dan penterjemah juga perlu berhati-hati daripada mengulangi kata atau makna yang sama.

Pengeksplisitan ialah suatu teknik penting dalam mengukur tahap kualiti sesuatu interpretasi. Pengeksplisitan ada kalanya boleh berbentuk wajib, pilihan, pragmatik dan inheren. Bahkan pengeksplisitan juga boleh mengundang kepada tahap kelewahan (redundancy) sesuatu teks. Penterjemah sama ada yang berpengalaman mahupun tidak berpengalaman cenderung melakukan pengeksplisitan dengan memindahkan makna elipsis bahasa sumber kepada bahasa sasaran. Kajian ini berobjektif untuk menganalisis klasifikasi pengeksplisitan dalam penterjemahan gaya bahasa ījāz al-Quran kepada bahasa Melayu. Reka bentuk kajian ialah kualitatif melalui pendekatan analisis kandungan (content analysis). Data kajian pula terdiri daripada sejumlah gaya bahasa ījāz al-Quran yang dianalisis mengikut klasifikasi strategi pengeksplisitan oleh Klaudy dan metode penyaringan (filtering method) oleh Becher. Dapatan kajian mendedahkan bahawa kategori pengeksplisitan pilihan merupakan jenis pengeksplisitan terbanyak yang ditemukan kajian berbanding dengan jenis pengeksplisitan yang lain. Pengeksplisitan pragmatik pula menjelaskan bahawa proses pemindahan makna tidak hanya bergantung pada struktur atau sistem bahasa (tatabahasa, leksikon dan sebagainya) tetapi turut dipengaruhi oleh konteks pengujaran ayat. Kajian mencadangkan bahawa penterjemah perlu berusaha meminimumkan pendekatan tafsiran ayat melainkan pada keadaan tertentu yang boleh mengundang salah faham atau penyimpangan makna. Pandangan ini dilontarkan berikutan bidang pentafsiran al-Quran (the science of exegesis) merupakan satu bidang yang amat luas, sarat dengan perbezaan pandangan dan mempunyai disiplin ilmunya yang tersendiri.